|
Od Redakcji Nasza rozmowa Nasza modlitwa Z życia Kościoła Pytania i odpowiedzi Świadectwa Lektury Drodzy Czytelnicy!
Dabar Jahwe to słowo będące w swej istocie działaniem Boga w konkretnym miejscu i czasie. Całe Jego działanie jest życiem, a życia nie można zamknąć w tekście pisanym, tak jak narzeczonego nie da się porównać z listami, które napisał do narzeczonej, choć w tych listach jest zawarta część jego egzystencji.
Duchowa pycha to ryzyko zawodowe stanu kapłańskiego i potencjalnie śmiertelna choroba. Ze względu na obecną sytuację Kościoła w tym kontekście należałoby umiejscowić skandale seksualne. Oprócz osobistych zranień emocjonalnych i duchowych uczestniczących w nich duchownych ujawniają one często narcyzm, postawy roszczeniowe i nadużywanie władzy – wszystkie symptomy duchowej pychy.
Każdy, kto o własnych siłach i w oparciu o własne rozeznanie chciał zbliżyć się do Boga, szybko stawał się ofiarą własnej inteligencji i siły woli. A one, zamiast rodzić człowieka do wewnętrznej wolności i czystej miłości, żywiły jego najprymitywniejszy egoizm i pogłębiały ślepotę osądu.
Jako księża stosunkowo często posługujemy się słowem „autorytet”. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę, że termin ten pojawił się pierwotnie w obszarze refleksji na temat władzy i sposobu jej sprawowania.
Ojcostwo Józefa należy do największych tajemnic w historii ludzkości. Nie da się w nie wniknąć choć trochę, bez wniknięcia w fiat Józefa, męża, w tamtą noc zwiastowania (Mt 1,18-25), gdy zbudziwszy się ze snu, przekroczył lęk i wziął do siebie brzemienną małżonkę, Maryję, wierząc, że z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło.
(…) Kształtowanie męskiej tożsamości zaczyna się dość wcześnie. Już rocznemu dziecku sugeruje się odpowiednie zabawki, aby rozwijać wzorzec męskości lub kobiecości, zaś pięciolatek ma tak silnie sprecyzowany świat zainteresowań i ustalony repertuar zachowań, że otoczenie nie ma wątpliwości, kim jest.
Promieniowanie ojcostwa w niczym nie przypomina tego, co zwykle uważamy za normalny, sceniczny dramat. Nie znajdziemy tu intrygi, zdarzeń, akcji, trudno mówić nawet o dialogu postaci. (…) Pierwsze gruntowne badanie protestów ulicznych wywołanych śmiercią George’a Floyda, przeprowadzone przez Armed Conflict Location i Event Data Project w powiązaniu z Bridging Divides Initiative z Princeton, odnotowało w okresie od 24 maja do 22 sierpnia ponad 10 600 przypadków czegoś, co łagodnie nazwano „niepokojami”. Jak biskup może być bliżej wiernych świeckich i bliżej prezbiterów? W jakim sensie biskup jest ojcem dla księży? Kiedy możemy powiedzieć o spowiedniku, że jest dojrzały? Co świadczy o tej dojrzałości?
(…) Zanim powiemy „Ojcze nasz”, powinniśmy sobie uświadomić, że nasz Ojciec ma również inne dzieci. To jest Ojciec nie tylko mój, nie tylko mój i Jezusa, ale Ojciec nasz. Stając się dziećmi Bożymi, stajemy się także braćmi dla wielu innych dzieci tego samego Ojca.
Benedykt XVI ukazuje Ducha Świętego w roli twórcy modlitwy i pośrednika w naszych wysiłkach umacniania relacji z Bogiem. Nie zajmuje się tematem szczegółowym Ducha Świętego jako adresata naszej modlitwy, z wyjątkiem tych miejsc, gdzie omawia trynitarny wymiar modlitwy chrześcijańskiej. (…) Warto odnaleźć dziecko w sobie, na nowo „od zdziwienia idąc ku zdziwieniu”, ciesząc się każdą chwilą życia, posiadając radość serca, spontaniczność oraz otwartość na innych. Święci uczą nas, jak zachować postawy i zachowania dziecka w sobie. Przykłady?
29 listopada 2019 roku papież Franciszek upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do publikacji dekretu w sprawie męczeństwa Sługi Bożego ks. Jana Machy. Tym samym zakończył się trwający sześć lat proces beatyfikacyjny kapłana archidiecezji katowickiej. Na Górnym Śląsku, w „małej ojczyźnie” męczennika, ruszyły przygotowania do uroczystości beatyfikacyjnej.
(…) Zanim narzeczeni pojawią się w biurze parafialnym, aby poprosić o błogosławieństwo ich małżeństwa, zazwyczaj przechodzą dłuższą lub krótszą drogę przygotowań. Różnie ten proces wygląda w poszczególnych diecezjach, a nawet parafiach, pomimo wspólnych norm kanonicznych oraz wskazań Stolicy Apostolskiej i Konferencji Episkopatu Polski.
(…) Odpowiedzialność za życie poczęte w bezpośrednim rozumieniu oznacza obronę życia każdego dziecka, które się pocznie w małżeństwie, zwłaszcza gdy jest ono w jakikolwiek sposób zagrożone, a najtragiczniejsze jest zagrożenie ze strony samego ojca, nominalnie naturalnego obrońcy swojego dziecka. Jednak odpowiedzialność za życie poczęte to nie tylko obrona w razie realnego zagrożenia życia. To także stworzenie warunków do poczęcia dziecka i jego rozwoju w łonie matki. (…) Mój ojciec został zwolniony w 1964 roku. Jego zdrowie było zrujnowane; kiedy wyszedł z Râmnicu Sărat, ważył 48 kg przy wzroście 1,82 m. Moja matka czekała na niego, choć przez większość jego pobytu w więzieniu nawet nie wiedziała, czy jeszcze żyje. (…) Żadne dziecko na początku nie wie, że jest kochane, że ktoś się z niego cieszy, na nie czeka. Z własnego doświadczenia wiem, że najpierw żyje się z miłości rodziców, w niej się wzrasta. Potem dopiero człowiek o niej się dowiaduje i uczy za nią wdzięczności. (…) Na pierwszą adorację przyszedłem nieco spóźniony, bo ugrzęzłem w ulicznym korku. Gdy wszedłem do kaplicy, zdębiałem. W naszej ubogiej, skromnej kaplicy na środku stał purpurowy klęcznik, bogato zdobiony, godny co najmniej króla Jagiełły. Na klęczniku klęczał kleryk. (…) Kapelan zwykle ma kontakt z kobietą po poronieniu, gdy jest ona w fazie szoku i jeszcze nie przyjęła do świadomości tego, co się stało. Może mu się wydawać, że pacjentka nie cierpi, bo nie płacze, nie rozpacza, wydaje się obojętna. (…) Mogę powiedzieć, że jestem szczęściarzem. Podczas codziennego, wieczornego, krótkiego rachunku sumienia najpierw zawsze dziękuję za to, co danego dnia otrzymałem od Pana; za ludzi, których spotkałem, za miejsca, do których mnie skierował, za to, że pomagał mi walczyć z różnymi pokusami, których doświadczałem. Pasterz to opiekun i przewodnik. Ktoś, kto wcześniej i wyraźniej niż owce dostrzega zagrożenie i potrafi poprowadzić je bezpiecznie na żyzne pastwiska. Kimś takim dla wiernych Kościoła jest bez wątpienia kard. Cordes, wieloletni współpracownik Jana Pawła II i Benedykta XVI, emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”, inicjator Światowych Dni Młodzieży i niestrudzony promotor posoborowych ruchów i wspólnot. Jednym z największych chyba współczesnych zagrożeń związanych z przeżywaniem Eucharystii jest ograniczanie go do wymiaru wertykalnego. Tak często mówimy o osobistej więzi człowieka z Bogiem jako o czymś fundamentalnym, że możemy stracić z oczu, także w spojrzeniu na Eucharystię, wymiar horyzontalny, wspólnotowy. Tymczasem Eucharystia jest sakramentem jednoczącym nie tylko nas jako rzekomo wyizolowane jednostki z Bogiem, ale również nas jako wspólnotę w jednym ciele Chrystusa, jakim jest Kościół. Jeśli przestrzenią zgrzytu między dzisiejszym światem a Kościołem jest rozumienie seksualności, to kwestia homoseksualizmu jest w ramach tej przestrzeni szczególnym punktem zapalnym. Każdy, kto zajmuje się w jakikolwiek sposób przekazywaniem wiary, zwłaszcza młodemu pokoleniu, niechybnie zetknie się z pytaniami o to, „czego właściwie Kościół chce od homoseksualistów”. Abraham to ojciec naszej wiary. Co to znaczy? Dlaczego właśnie on, podejmujący trudną i po ludzku nielogiczną decyzję wędrówki w podeszłym wieku do nieznanego sobie miejsca, jest ojcem wielkiego plemienia wierzących? Odpowiedź daje ceniony rekolekcjonista, salwatorianin Krzysztof Wons, na kartach swej nowej książki. Metropolita łódzki, abp Grzegorz Ryś, jest znanym i cenionym duszpasterzem i ewangelizatorem, wielkim powodzeniem cieszą się głoszone przez niego kazania, konferencje i rekolekcje. Ryś to jednak także historyk Kościoła. I choć pod tym względem jest mniej znany, to jego prace historyczne są naprawdę godne uwagi. Inkwizycja została wydana pierwotnie już w 2001 roku – teraz czytelnicy otrzymują drugie, poszerzone wydanie. |
Pastores poleca
Archiwum Menu |