Pasterz to opiekun i przewodnik. Ktoś, kto wcześniej i wyraźniej niż owce dostrzega zagrożenie i potrafi poprowadzić je bezpiecznie na żyzne pastwiska. Kimś takim dla wiernych Kościoła jest bez wątpienia kard. Cordes, wieloletni współpracownik Jana Pawła II i Benedykta XVI, emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”, inicjator Światowych Dni Młodzieży i niestrudzony promotor posoborowych ruchów i wspólnot.

Książka, w której dzieli się swoimi przemyśleniami o miejscu Boga i Kościoła w życiu człowieka, jest właśnie przede wszystkim słowem pasterza, zatroskanego nie tylko o los własnej owczarni, ale także tych owiec, które od niej się oddaliły. Jak pisze we wstępie abp Józef Michalik (któremu, zresztą, dedykowana jest książka), kard. Cordes „trzeźwo postrzegając sytuację dzisiejszego świata, odważnie wytyka także błędy popełnione w szeregach współczesnego Kościoła”, któremu grozi, że będzie „postrzegany jedynie w kategoriach czysto praktycznych, jako swoiste przedsiębiorstwo usługowe o charakterze duchowym”. Ponowoczesność – zdaniem Cordesa – „myśli i odczuwa «jednowymiarowo»”, przekonana, że „ciasnota chrześcijańskiego światopoglądu” nie ma jej już nic do zaoferowania. Ten sposób myślenia oddziałuje także na ludzi Kościoła: „Pewność naszej wiary staje się coraz bardziej krucha”. Dlatego konieczne jest jeszcze mocniejsze głoszenie miłości Boga: „Wiarygodna opowieść o Jego obecności w dziejach rodzaju ludzkiego staje się obecnie pilniejsza niż kiedykolwiek”. Taką wiarygodną opowieścią jest właśnie książka kard. Cordesa. Wraz z autorem śledzimy obecność Boga w Jego słowie, w historii zbawienia opisanej w Starym i Nowym Testamencie, które łączy „nieodzowna spójność”. Przyglądamy się także biografiom konkretnych osób – poręczycieli orędzia zbawienia, którzy pozwolili się Panu prowadzić (św. Teresa z Avili, św. John Henry Newman, bł. Karol de Foucauld), oraz antagonistów, którzy wybrali własną drogę (Luter, Goethe, Kurt Flasch). Wreszcie poznajemy także współczesnych, którzy prowadzeni przez Ducha Świętego zapoczątkowali posoborową wiosnę Kościoła (Józef Kentenich, Josemaría Escrivá de Balaguer, Chiara Lubich, Luigi Giussani, Kiko Argüello, Moysés Luoro de Azevedo Filho). Ich życie to „oczywisty dowód, że ów «odległy Bóg» nie opuścił wcale ani Kościoła, ani ludzkości”. Owo przekonanie, przenikające całą książkę kard. Cordesa, ożywia i umacnia naszą wiarę – wiarę owiec, które idąc za głosem pasterza, dążą do głębszego poznania Boga, gdyż to właśnie „zaistnienie wspólnoty z Nim jest najistotniejszym powodem, dlaczego kiedyś przemówił i nadal przemawia do nas”.

ms