Drodzy Czytelnicy!

Żyjemy w czasach antropologicznego zamętu, którego skutkiem – zwłaszcza w krajach bogatego Zachodu – jest epidemia indywidualizmu. Jej ofiarami bywają również uczniowie Chrystusa, a wśród nich nierzadko (a może nawet częściej niż inni) – księża.

Czytaj więcej...

Jezus znał ich na wylot. Nie potrzebował Mu o nich nikt mówić. Wiedział, co się kryje w człowieku (J 2,24-25). Nazwał ich „Boanerges” – „synowie gromu”. Właśnie takich, a nie innych za- prosił do grona Dwunastu: porywczych, ulegających emocjom, łatwo wpadających w gniew, potrafiących prowokować kłótnie, zazdrościć, rywalizować, gromić, gotowych karać ogniem. Dobrze wiedział, że za ich ognistym temperamentem i gwałtownymi reakcjami kryje się potencjał gorliwości i żarliwości, gorejące ognisko Bożych pragnień, stwórczy zamiar Ojca.

Czytaj więcej...

Czytaj więcej...

„«Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?» Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca». Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?». Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Bożym»” (J 6,60-69).

Czytaj więcej...