„Drodzy współbracia w kapłaństwie!” – takimi słowami bardzo często witani są przez głównego celebransa lub kaznodzieję duchowni uczestniczący w liturgii czy w uroczystościach kościelnych. Można by odnieść wrażenie, że to tylko swego rodzaju kurtuazja albo forma grzecznościowa o nieco ekskluzywistycznym zabarwieniu. Tymczasem zwrot ten odnosi się do więzi braterskich między tymi, którzy przyjęli sakrament święceń.
Warto więc przyjrzeć się najważniejszym tekstom Magisterium Kościoła z ostatnich lat, wyjaśniającym zagadnienie braterstwa księży, tym bardziej, że pojawia się ono w nich coraz częściej.
Przy studium zagadnienia braterstwa prezbiterów potrzebna jest mała uwaga wyjaśniająca. Według prawa kanonicznego wszyscy prezbiterzy z samego tytułu święceń są równi, a główną kategorią wprowadzającą różnorodność między nimi jest inkardynacja. Księża nieinkardynowani do diecezji napotkają w lekturze dokumentów Magisterium trudność tam, gdzie podkreśla się relacje między prezbiterem a biskupem. Oczywista wydaje się więc konieczność adaptacji wielu stwierdzeń i odniesienie ich do relacji ordynariusz – prezbiter. Kiedy na przykład mowa o obowiązkach biskupa wobec podlegających mu prezbiterów, uzasadniona będzie analogia choćby do ordynariuszy w kleryckich instytutach życia konsekrowanego. Trzeba także pamiętać, że życie wspólne księży zakonnych wpisane jest w samą istotę powołania. Wymagania tego może nie być w innych formach inkardynacji.
Więzi między duchownymi
Podstawowe więzi między wierzącymi należącymi do wspólnoty Kościoła tworzy… (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 102 (1) Zima 2024.
TOMASZ SEKULSKI MIC (ur. 1976), teolog życia konsekrowanego, w latach 2017-2023 rektor Wyższego Seminarium Duchownego Zgromadzenia Księży Marianów; obecnie wikariusz Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Marianów.
