(…) Nie sposób nie odnieść się jeszcze do rozstrzygnięć prawnych przyjętych zarówno przez św. Jana Pawła II, jak i Benedykta XVI w odniesieniu do walki z pedofilią. Pomijam tu milczeniem reguły dotyczące rozstrzygania spraw, zasadę zero tolerancji czy decyzję o usuwaniu każdego, komu udowodniono winę, ze stanu kapłańskiego, odnoszą się one bowiem już do spraw, które się wydarzyły – istotniejsza pozostaje prewencja.

I w tej sprawie także Kościół przyjął jasne i jednoznaczne rozstrzygnięcia. Jednym z nich jest Instrukcja nt. kryteriów rozeznawania powołania u osób z tendencjami homoseksualnymi ubiegających się o przyjęcie do seminariów i dopuszczenie do święceń, przygotowana przez Kongregację Wychowania Katolickiego, a podpisana przez Benedykta XVI.

Dokument ten, z 4 listopada 2005 roku, zakazuje święcenia osób o trwale zakorzenionej skłonności homoseksualnej. „Głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne, które spotykane są u pewnej liczby mężczyzn i kobiet, są także obiektywnie nieuporządkowane oraz, dla nich samych, często stanowią próbę. Osoby takie trzeba traktować z szacunkiem i delikatnością, unikając wszelkiej niesprawiedliwej dyskryminacji w stosunku do nich. Są one powołane do wypełnienia woli Bożej w swym życiu i do włączenia w ofiarę Krzyża Pańskiego trudności, których mogą doświadczać. W świetle takiego nauczania niniejsza Kongregacja, w porozumieniu z Kongregacją ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, uważa za konieczne oświadczyć wyraźnie, że Kościół, głęboko szanując osoby, których dotyczy ten problem, nie może przyjmować do seminarium ani do święceń osób, które praktykują homoseksualizm, wykazują głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne lub wspierają tak zwaną «kulturę gejowską». Osoby takie, w istocie, znajdują się w sytuacji, która poważnie uniemożliwia im poprawną relację do mężczyzn i kobiet. Nie można w żaden sposób zignorować negatywnych konsekwencji mogących zrodzić się na skutek święceń osób o głęboko zakorzenionych tendencjach homoseksualnych” – można przeczytać w Instrukcji. (…)