ANDRZEJ JEROMINEK MIC

Modlitwa serca zwana modlitwą Jezusową lub modlitwą nieustanną swój ostateczny kształt przybrała na górze Atos w XIV wieku i znalazła tam trwałe miejsce obok śpiewu psalmów i modlitw liturgicznych. Jej istotą jest ciągłe wzywanie Jezusa za pośrednictwem krótkiej formuły: "Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną". Jej powtarzaniu towarzyszy czujność i uwaga serca. Celem tej modlitwy według Filokalii (zbioru tekstów ojców neptyckich o modlitwie serca) jest opanowanie ciała, wewnętrzne skupienie i uwaga, oczyszczenie umysłu z wyobrażeń oraz namiętności, przeżycie obecności Bożej, wreszcie nieustanna modlitwa skierowana do Jezusa. Symeon z Tesalonik podkreśla formacyjny walor tej modlitwy w życiu chrześcijanina bez względu na rolę, jaką ten pełni w Kościele: "Owa Boska modlitwa (...) pobudza Ducha Świętego, udziela Bożych darów, oczyszcza serca i wypędza demony. Jest obecnością Jezusa Chrystusa w nas, źródłem duchowych zamiarów, uzdrawia dusze i ciała, obdarowuje Bożym światłem i miłosierdziem".
Rozważmy głębię wołania: "Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną", odwołując się do metody lectio divina. (...)