Magnificat Dziewicy Maryi jest tak wielkim okrzykiem zachwytu i sam jest tak zachwycający, iż począwszy od dnia, w którym Maryja go zaśpiewała, cała ziemia podjęła go, by - niczym echo - powtórzyć.
Zrodziwszy się nieopodal Jeruzalem na wargach pokornej córy Izraela, rozbrzmiewa on nieustannie aż po krańce świata.
Kościół powszechny otrzymał Magnificat, by go powtarzać z pokolenia na pokolenie.
Pieśń nad pieśni
Kantyk ten zawiera dwie strofy wyrażające dziękczynienie Maryi skierowane do Boga (Łk 1,48-50) oraz Jej dziękczynienie wobec Izraela (51-53), które są poprzedzone wstępem (46-47) a zakończone podsumowaniem (54-55). Ma on typowo biblijny charakter.
Cały Magnificat jawi się jako prawdziwa Pieśń nad pieśniami. Jest on przypomnieniem pochodzenia Maryi od Abrahama oraz zstępującej drogi, wiodącej od Ewy ku narodzeniu Nowego Adama. "Od obietnic uczynionych naszym ojcom" aż do zwiastowania przyniesionego Maryi, od przymierza dawnych czasów po poczęcie Słowa, gdy "się wypełniły czasy". Jakiż zachwyt w oczach Dziewicy wspominającej w ten sposób wielkie dzieła Pańskie i wierność wyrażającą się w Jego słowach i czynach!
Nas również może ogarnąć zachwyt, gdy przypomnimy sobie wraz z Dziewicą Maryją to wszystko, co przez wieki Pan tak wspaniale przygotował i zapowiedział, by wypełnić, "gdy nadeszła pełnia czasów". (...)
O. PIERRE-MARIE DELFIEUX
