Wojciech Nierychlewski przyszedł na świat 20 kwietnia 1903 roku w Dąbrowicach. Miał 11 rodzeństwa: 7 sióstr i 4 braci, z których jeden zmarł w niemowlęctwie. Latem 1923 roku, na początku żniw, w pierwszą sobotę lipca, Wojciech pożegnał się z rodziną i wyruszył w stronę Jasnej Góry. 30 lipca dotarł do domu Zgromadzenia Świętego Michała Archanioła w Pawlikowicach koło Krakowa, gdzie rozpoczął postulat. 5 października 1923 roku został przyjęty do nowicjatu. Po upływie roku, 15 października 1924 roku, złożył śluby czasowe na okres 3 lat, a 8 grudnia 1927 roku w Miejscu Piastowym – śluby wieczyste. W czasie profesji czasowej uzupełniał wykształcenie na poziomie ówczesnego gimnazjum i pełnił funkcję wychowawcy młodzieży. W latach 1928-1932 mieszkał w Krakowie i studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święceń kapłańskich udzielił mu 20 lipca 1932 roku ks. bp Stanisław Rospond. Po 9 latach nieobecności ks. Wojciech odwiedził na krótko rodzinne strony. 15 sierpnia 1932 roku odprawił Mszę świętą prymicyjną w Dąbrowicach. Przez następny rok mieszkał w Krakowie, w domu zakonnym przy ul. Karmelickiej 66. We wrześniu 1933 roku objął stanowisko prefekta w zakładzie wychowawczym w Miejscu Piastowym.
Nie bez powodu tak wielu podkreśla rolę rodziny w zrodzeniu i kształtowaniu się powołania kapłańskiego. Wstępując do zakonu, Wojciech Nierychlewski zamienił rodzinę naturalną na nową rodzinę – zgromadzenie. Przeniósł postawy ukształtowane w rodzinie do życia zakonnego. Nie mówiono jeszcze wówczas o communio personarum w życiu zakonnym, choć niewątpliwie ks. Wojciech Nierychlewski tę soborową ideę realizował.
Wspominany jest jako pilny i dbający o dyscyplinę. Całkowicie podporządkował swoje życie zasadom i regułom i w doskonały sposób wypełniał śluby oraz normy i nakazy wynikające z reguły i charakteru zgromadzenia. Jako przełożony zaś troszczył się o to, aby inni wypełniali to, co ślubowali. Od pracowników świeckich wymagał uczciwości i przyzwoitości. Oszustów zwalniał i poskramiał zaniedbania nierzetelnych.