Książka jest zapisem rozmowy klaretyna, Fernando Prado, z papieżem Franciszkiem, który z charakterystyczną dla niego szczerością i wrażliwością diagnozuje stan relacji w Kościele. Szczególną uwagę poświęca życiu konsekrowanemu i przyznaje, że dziś trudniej być osobą zakonną, bo i trudniej być dobrym chrześcijaninem. Podaje przy tym wiele trafnych uwag, dlaczego tak się dzieje. Opowiada też, jak sam odkrył swoje jezuickie powołanie.

Całość przesłania papieskiego celnie streszczają przypomniane przez abp. Wojciecha Polaka w „Słowie wstępnym do wydania polskiego” słowa Franciszka z jego pielgrzymki do Chile i Peru: „nasze powołania zawsze będą miały ten podwójny wymiar: korzenie w ziemi i serca w niebie”. Chrześcijaństwo jest relacją człowieka z Bogiem, który ma nam coś do powiedzenia i zaprasza do współpracy a nie do robienia z wiary ideologii. Ta współpraca dokonuje się we wspólnocie, którą jest Kościół. Widać to zwłaszcza na przykładzie osób konsekrowanych. „Tym, co nadaje osobie konsekrowanej niezbędną dojrzałość, jest dar rozeznawania”, który rozwija się dzięki współpracy z przełożonymi i wspólnotą zakonną. Z perspektywy historii Kościoła, czasu i własnego doświadczenia Franciszek widzi, że szczególną rolę w Kościele pełnią ci, którzy „nie robią wokół siebie szumu”, ale „po prostu pracują”. Cechuje ich „pewna fundamentalna pokora: pracują i poważnie traktują swe życie konsekrowane”. Pokora – przestrzega Papież – nie oznacza niewolniczego i bezrozumnego posłuszeństwa, bo nie ono jest istotą życia zakonnego. W życiu konsekrowanym chodzi o to, by „przeżywać do samej głębi wezwanie zakochanego Jezusa”. Jakiekolwiek kryzysy wspólnot zakonnych wymagają raczej towarzyszenia ich członkom a nie dyscyplinowania ich. Dotyczy to całego Kościoła. Chrystus wyswobodził nas ku wolności, która jest w Bogu, a Duch Święty pragnie tworzyć w nas i z nas harmonijną jedność. Troska o taką wspólnotowość jest w dzisiejszych czasach wielkim wyzwaniem dla wierzących. W szczególny sposób dotyczy osób konsekrowanych i duchownych, których zadaniem jest „dawanie świadectwa o miłości Jezusa, o mocy Jego przebaczenia, o zbawieniu, które staje się udziałem każdego człowieka”. Tym świadectwem mają dawać ludziom do myślenia.

ank