[…] Społeczne istnienie i atrakcyjność interpersonalną mierzy się częstotliwością pojawiania się w sieci, wzmacnianą przez odpowiednio często zamieszczany materiał zdjęciowy. Reakcja użytkowników tych mediów na zamieszczany materiał słowno-zdjęciowy zdaje się potwierdzać, że nie jesteśmy samotni w tym świecie; że jest jeszcze ktoś, komu nie jesteśmy obojętni.
Szum wywoływany przez nowe technologie i sposoby komunikacji sprawia, że coraz mniej wierzymy, iż udane życie duchowe oraz pełne relacje międzyludzkie da się budować bez przynajmniej czasowego „zawieszenia” istnienia w tym świecie. Czy zatem samotność – nieodłączny element ascezy, życia duchowego i monastycznego – jest jeszcze potrzebna w świecie, w którym prym wiedzie aktywność i dostępność w każdej chwili? W jaki sposób w tak funkcjonującej przestrzeni społecznej ma odnaleźć się ksiądz? Czy pustynia jest jeszcze do czegoś potrzebna? […]
