(…) Edmund Bojanowski (1814-1871) był świeckim założycielem zgromadzenia zakonnego, które zajęło się pomaganiem ubogim i chorym, wychowaniem dzieci (zwłaszcza biednych, sierot, opuszczonych), przygotowaniem religijnym dziewcząt do pełnienia przyszłych ról i obowiązków, pojmowanych jako droga prowadząca do Boga. Po studiach, przerwanych z powodu choroby, powrócił w rodzinne strony, gdzie poświęcił się pracy społecznej, starając się niwelować skutki nędzy ludu wiejskiego. Zakładał szkoły, sierocińce i biblioteki. W 1849 roku podczas epidemii cholery w Gostyniu odwiedzał chorych, na różne sposoby pomagał im, zwłaszcza najuboższym, a szczególną troską otoczył dzieci. Zorganizował szpital i sierociniec, do pracy w nim sprowadzono siostry miłosierdzia z Poznania i założono fundusz na ich utrzymanie. Dostrzegał problem sierot, dzieci z ubogich rodzin wiejskich, które pozostawały bez opieki i były narażone na niebezpieczeństwa zagrażające ich życiu i rozwojowi, oraz ich nędzę materialną i moralną. Pragnął zaradzić potrzebom wsi polskiej poprzez tworzenie ochronek i włączanie do służby w nich wiejskich dziewcząt, rozwijając metodę apostolstwa w środowisku przez osoby pochodzące z tego środowiska. 3 maja 1850 roku Bojanowski wraz z gospodynią wiejską, Franciszką Przewoźną, założył ochronkę wiejską w Podrzeczu k. Gostynia. Wydarzenie to uważa się za początek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny, do którego przyjmował proste, wiejskie dziewczęta. Kształcił je i formował, powierzając im sprawę wychowania ludu. (…)