KS. TOMASZ HORAK

Dobra Nowina jest „przeznaczona dla wszystkich, którzy na nią czekają, ale także dla tych, którzy być może niczego już się nie spodziewają i nie mają nawet siły, by szukać i pytać”. Tak mówił papież Franciszek w niedzielę, 26 stycznia 2014 roku. To ważne słowa, jakby zwięzły, autorski komentarz do adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium ogłoszonej 24 listopada 2013 roku, w uroczystość Chrystusa Króla. Przesłanie adhortacji można odczytywać i rozważać na różnych płaszczyznach, a bogactwo treści jest wielkie. Nas interesuje przyjrzenie się sprawom ważnym dla duszpasterzy i ich misji.

(...) Podrozdział „Pokusy pracujących w duszpasterstwie”, ważny właśnie dla duchownych, jest w istocie zdecydowanym i bardzo wyrazistym rachunkiem sumienia, który każdy duszpasterz powinien uczynić przedmiotem osobistej medytacji. Ale też powinien to być punkt wyjścia refleksji wszystkich, którym powierzono zadania formacyjne w diecezjach, zmierzający do zmian w priorytetach i programach formacyjnych. Materiał podpowiedziany przez papieża Franciszka jest obfity, można więc wskazać tylko niektóre jego wątki, zachęcając do własnej, uważnej i wielokrotnej lektury.

Najpierw Papież wskazuje na przeżywanie „własnych zadań [duszpasterskich] jedynie jako dodatku do życia, jakby nie były one częścią (...) tożsamości” (78). Odnośny fragment puentuje zdaniem: „nadmierny indywidualizm, pewien kryzys tożsamości oraz spadek gorliwości. To trzy nieszczęścia, które nawzajem się wspierają”. W tym kontekście pada stwierdzenie, że relatywizm życiowy jest bardziej niebezpieczny od relatywizmu doktrynalnego. Wywód kończy wezwanie: „Nie pozwólmy się okradać z misyjnego entuzjazmu!” (80). (...)