Historia Kościoła powszechnego ukazuje bogatą paletę wzorów „świątobliwych niewiast”, które na różny sposób prowadziły ludzi do Boga. Pośród nich miejsce szczególne zajmuje bł. Marcelina Darowska (1829-1911), założycielka Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W jej postawie odzwierciedla się złożoność procesu towarzyszenia duchowego, była ona bowiem matką (macierzyństwo fizyczne), siostrą zakonną, przełożoną zakonu (macierzyństwo duchowe), wychowawcą i pedagogiem (pedagogia towarzyszenia). Aktualność jej duchowego dziedzictwa widać wyraźnie zwłaszcza w kontekście dzisiejszego postmodernistycznego i feministycznego rozumienia kobiecości, które w wielu aspektach świadomie zniekształca biblijny i chrześcijański obraz kobiety.

Życie Darowskiej, działającej w trudnym okresie XIX-wiecznej Polski, ujawnia niezwykle bogaty profil egzystencjalny i duchowy ówczesnej żony, matki, zakonnicy, mistyczki i fundatorki zakonu. Ta złożona i piękna duchowo postać może posłużyć jako wzorzec dla współczesnych kobiet, także tych, które bezpośrednio lub pośrednio angażują się w formację kandydatów do kapłaństwa i samych księży. Darowska czuła potrzebę rozwijania w kobiecie powołania, do którego została wezwana przez Stwórcę, czyli do roli życiowej „formatorki”. Konkretny i merytorycznie opracowany przez Błogosławioną model formacyjny w niczym nie stracił ze swej aktualności i może być śmiało powielany współcześnie, a jej idea kobiecego pośrednictwa i towarzyszenia w procesie duchowego rozwoju człowieka, w tym również formacji do kapłaństwa, zasługuje na szczególną uwagę. (...)

IZABELA KOWALSKA