Mariam Baouardy (1846-1878), która w klasztorze przybiera imię Marii od Jezusa Ukrzyżowanego, a powszechnie znana jest jako Mała Arabka, jawi się jako osoba obdarzona fascynującym i nadzwyczajnym życiem1. Jej 32 lata spędzone na ziemi są świadectwem całkowitego ofiarowania Bogu, przez co staje się ona przejrzystym świadkiem tajemnic objawionych ludzkości na kartach ksiąg świętych. Jej życie jest niczym żywa księga zapisana literami wiary, nadziei i miłości. Ta palestyńska Błogosławiona zachwyca z jednej strony swoją prostotą i naturalnością, z drugiej zaś swą głęboką mądrością wypływającą ze szczególnego otwarcia na moc Ducha Świętego. Jako córka Galilei pragnie przekazać nam żywe orędzie z tej ziemi, którą Bóg wybrał jako kraj patriarchów, proroków, apostołów, a także jako ojczyznę Jezusa i Jego Matki.
Mała Arabka
Palestyńska Błogosławiona, naśladując Ukrzyżowanego w całej swej pokorze i uniżeniu, nazywała siebie „maleńką nic”. Stąd wywodzi się określenie „Mała Arabka”, które podkreśla jej pochodzenie i tożsamość. Urodziła się 5 stycznia 1846 roku w wiosce Abellin, niedaleko Nazaretu. Jej rodzice, Mariam Chahyn i Giries Baouardy, należący do Kościoła melchicko-katolickiego, przeżywali dramat utraty 12 kolejnych chłopców, którzy umierali jako małe dzieci. Mariam rodzi się po pieszej pielgrzymce rodziców do Betlejem i ich gorącej modlitwie w Bazylice Narodzenia Pańskiego. Rodzice składają Matce Bożej ślub, że jeśli urodzi im się córka, to dadzą jej na imię Mariam i ofiarują do kościoła wosk świecowy o wadze równej córce w wieku trzech lat. Dwa lata po narodzinach Mariam w 1848 roku przychodzi na świat jej brat Boulos, jednak zaraz po jego narodzinach umierają oboje rodzice. Mariam jako sierota zostaje oddana pod opiekę swego stryja w Abellin. W wieku 8 lat przenosi się ona wraz z całą rodziną stryja do Egiptu, w okolice Aleksandrii. Z całą stanowczością odmawia tam ślubu z bratem swej matki. Na znak związania ze swym jedynym Oblubieńcem – Jezusem Chrystusem, obcina sobie włosy i rzuca je na tacę przygotowanych jej prezentów zaręczynowych. Ta decyzja budzi gniew, niezrozumienie i niechęć jej opiekunów. Dziewczynka zostaje zdegradowana do roli służącej w domu swego stryja. W opuszczeniu, samotności i wielkim upokorzeniu rodzi się w jej sercu pragnienie zobaczenia młodszego brata. Przez jednego ze służących swego stryja wybierającego się w okolice Nazaretu pragnie przekazać bratu list, w którym zaprasza go do odwiedzin. Służący, będąc muzułmaninem, namawia Mariam do wyparcia się Chrystusa i przejścia na islam. Jej stanowcza i odważna odmowa powoduje oburzenie wyznawcy Allaha, który podcina jej gardło i porzuca na jednej z ciemnych ulic miasta. Jako ślad tamtych wydarzeń do końca jej ziemskiego życia pozostała na gardle zabliźniona rana o długości 10 cm i szerokości 1 cm. Jeden z lekarzy w Pau po wnikliwym zbadaniu rany w raporcie z 24 czerwca 1875 roku stwierdził, iż nie ulega żadnej wątpliwości, że przecięta była tętnica. Jeden z lekarzy w Marsylii, badając Mariam, stwierdził, że „choć jest ateistą, to Bóg musi istnieć, nie mogła ona bowiem przeżyć w żaden naturalny sposób”.
Po odzyskaniu przytomności Mariam zauważa, że znajduje się w jednej z grot w obecności kobiety ubranej w błękitne szaty, która z troską roztacza nad nią opiekę przez okres jednego miesiąca. Tuż przed swoim odejściem tajemnicza niewiasta, w której Mariam rozpoznaje Matkę Najświętszą, zapowiada jej przyszłe losy: „Nie zobaczysz już swojej rodziny; wyjedziesz do Francji, gdzie wstąpisz do zakonu. Będziesz najpierw dzieckiem św. Józefa, zanim staniesz się córką św. Teresy. Przyjmiesz habit karmelitański w jednym domu zakonnym, śluby złożysz w drugim, a umrzesz w trzecim, w Betlejem”.
Zapowiedź ta realizuje się w życiu Małej Arabki. Wyjeżdża ona do Francji, gdzie w wieku 19 lat zostaje przyjęta do sióstr św. Józefa w Marsylii. Po dwóch latach w czerwcu 1867 roku wstępuje do Karmelu w Pau. Po odbyciu nowicjatu wraz z grupą innych sióstr w 1870 roku zostaje wysłana do Indii (miejscowość Mangalore) w celu założenia nowego klasztoru. 21 listopada 1871 roku składa tam śluby wieczyste. W 1872 ro-
ku powraca do klasztoru w Pau, skąd po trzech latach zostaje wysłana
do Betlejem w celu założenia Karmelu w swej ojczystej ziemi. Umiera 26 sierpnia 1878 roku w Betlejem. Trwałym znakiem jej obecności w Betlejem jest klasztor sióstr karmelitanek na Wzgórzu Dawida, który po dziś dzień jest znakiem mocy Boga Trójjedynego, a także owocem wstawiennictwa Matki Najświętszej i św. Józefa oraz całkowitego zaangażowania i ofiarowania palestyńskiej Błogosławionej.
