„Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco” – tak Jezus zachęcał uczniów do chwili oddechu po spełnionej misji głoszenia słowa (Mk 6,31). Odpoczynek jest nie mniej istotnym elementem życia w posłudze księdza niż praca katechetyczna czy duszpasterska. Jezus musiał mieć tego świadomość, skoro spracowanym i wciąż jeszcze rozentuzjazmowanym uczniom zalecił odpocząć. Nie zależało Mu na tym, by w misji głoszenia Ewangelii zostali „wyciśnięci jak cytryna”, ale miał na względzie ich dobro na wszystkich poziomach.
Apostołowie byli sługami Ewangelii, a jednocześnie pomocnikami Bożymi, których zdrowie psychiczno-duchowe stanowiło przedmiot troski Jezusa. Współczucie okazywane tłumom obejmowało również Jego współpracowników w głoszeniu Dobrej Nowiny. Jezus był prawdziwym liderem, ponieważ potrafił okazać zrozumienie dla kruchej kondycji apostołów, co najwyraźniej słychać w skierowanym do nich łagodnym upomnieniu: „Duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mk 14,38).
Praktyka szabatu
Potrzeby natury ludzkiej prezbiterów są coraz bardziej dostrzegane przez Kościół hierarchiczny, który stara się od dłuższego czasu zaradzić potrzebie odpoczynku, koniecznego do dobrego funkcjonowania duszpasterzy. W dokumencie Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia stwierdza się, że „prezbiterom przynależy właściwy odpoczynek (fizyczny, psychiczny i duchowy) zarówno w skali roku, jak i tygodnia” (386). Podkreśla się jednocześnie, że odpoczynek jest ważnym elementem szeroko rozumianej formacji. W tym kontekście szczególnie istotne mogą okazać się tak zwane urlopy sabatyczne. (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 106 (1) 2025.
DARIA (ur. 1988 – absolwentka Instytutu Szkolenia Organistów w Warszawie oraz Studium Duchowości Franciszkańskiej w Zakroczymiu) i OSKAR (ur. 1987 – magister teologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie) STYCZYŃSCY. Obecnie prowadzą monastyczny dom rekolekcyjny w opactwie mnichów trapistów na wyspie Caldey w Wielkiej Brytanii.
