Kard. Joseph Ratzinger podczas Eucharystii połączonej z udzieleniem święceń prezbiteratu, którą sprawował we Fryzyn­dze w 1978 roku, powiedział: „To jest właściwe, piękne, głębokie człowieczeństwo i jednocześnie świętość i sakramentalność ka­płaństwa, że kapłan przy całym szkoleniu, którego potrzebuje, ostatecznie nie jest jednym spośród wielu specjalistów, lecz jest sługą stworzenia, człowieczeństwa, prowadzącym nas przez ży­ciowe rozłamy do miłosiernej miłości Boga, do jedności Ciała Chrystusa”¹.

---

Taka wizja kapłaństwa jest bardzo pociągająca. Odpowiada ona temu, co na różne sposoby wyraża papież Franciszek, mó­wiąc o konieczności zbliżenia duchownych do realnego życia ludzi: „Bliskość z ludem Bożym. Bliskość, która [wymaga], aby­śmy prowadzili styl Pana, który jest stylem bliskości, współczucia i czułości, ponieważ jest zdolny iść nie jako sędzia, lecz jako Dobry Samarytanin, który rozpoznaje rany swojego ludu, cier­pienie przeżywane w milczeniu, poświęcenie i wyrzeczenia tak wielu ojców i matek, by utrzymać swoje rodziny, a także znosić konsekwencje przemocy, korupcji i obojętności, które próbują przytłumić wszelką nadzieję. Bliskość, która pozwala namaścić rany i ogłosić rok łaski od Pana”².
Posługa kapłańska zwłaszcza na początku drogi jest dużym wyzwaniem. Tak było zawsze. Księża wywodzą się z konkretnego świata i żyją w kontekście niepowtarzalnych uwarunkowań ze­wnętrznych. To kształtuje serce księdza, czego przykładem są święci. Męczeństwo św. Maksymi­liana M. Kolbego i bł. ks. Jerzego Popiełuszki jest wpisane w kon­tekst totalitaryzmów XX wieku. Heroizm wiary św. Jana Pawła II wyrasta z wartości otrzymanych w domu rodzinnym, z trudów związanych z II wojną światową, prześladowaniem Kościoła w Polsce, uwięzieniem kard. Stefana Wyszyńskiego, doświadczeniem Soboru Watykańskiego II itd. Są też uwarunkowania wewnątrzkościelne, które zmieniają się w każdej nowej epoce dziejów.
W eseju o ks. Józefie Kurzei (1937-1976), legendarnym dusz­pasterzu Nowej Huty, red. Tadeusz Żychiewicz napisał: „W Sier­szy zastał tam ksiądz Kurzeja stary i zimny kościół oraz równie zimnego proboszcza. Zaofiarowano mu na strychu pokoik o wy­miarach dwa na trzy metry; a że był w ruinie, wypadało na razie szukać tymczasowego pomieszczenia gdzie indziej. Gospodyni całkiem uczciwie przyznała się, że radziła proboszczowi, aby przeglądał korespondencję wikarego. (...) Jedzono osobno: wi­kary dopiero po proboszczu i co innego, niż proboszcz”³. Taki styl jest już nie do pomyślenia w XXI wieku.
Aktualnie krystalizują się nowe modele kapłaństwa. Łatwo zauważyć, że młodych księży charakteryzuje… (…)

 

¹ J. Ratzinger, Głosiciele Słowa i słudzy Waszej radości. Teologia i du­chowość sakramentu święceń, w: Opera omnia, t. XII, Lublin 2012, s. 546. 
² Franciszek, Przemówienie na otwarcie międzynarodowego sympo­zjum o kapłaństwie, Watykan 17 lutego 2022.
³ T. Żychiewicz, Proboszcz z zielonej budki, w: ks. M. Starowieyski, Ksiądz. Opowiadania i wspomnienia o księżach, Wydawnictwo PETRUS, Kraków 2012, s. 265-266.


KS. PIOTR KOT (ur. 1975), biblista, teolog, wikariusz biskupi ds. ewange­lizacji i formacji chrześcijańskiej diecezji legnickiej; delegat Biskupa Legnic­kiego ds. ochrony dzieci i młodzieży. Opublikował m. in. książki: Targumy a Pierwszy List św. Jana: literacko-teologiczne związki tradycji targu­micznej o Kainie i Ablu (TNRdz 4,1-17) z Pierwszym Listem św. Jana, Szkice biblijne – w namiocie Słowa oraz Radości i smutki świętego Józefa.

---

Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 99 (2) Wiosna 2023.

---