„Formacja duchowa ukierunkowana jest na karmienie i podtrzymywanie komunii z Bogiem (...). Ta zażyła więź formuje serce seminarzysty do ofiarnej miłości, która stanowi zalążek duszpasterskiego miłosierdzia” (PFF 6, 225). Seminarium z jego ludzkimi i boskimi relacjami jest ukierunkowane na posługę formowania mężczyzn tak, by prowadzili życie wewnętrzne i odznaczali się panowaniem nad sobą.
Dzięki tej posłudze kandydaci, którzy opierają swoje życie na tożsamości wynikającej z zewnętrznych dokonań albo skłaniają się ku sposobowi bycia polegającemu na projekcji pozorów, mogą dostąpić uzdrowienia. Człowiek prowadzący życie wewnętrzne funkcjonuje w społeczeństwie w inny sposób; dąży do samopoznania (umiejętność zrozumienia swego prawdziwego „ja”), które umożliwia ujawnienie samego siebie (gotowość bycia poznanym przez innych), co z kolei prowadzi do złożenia daru z siebie (zdolność rozeznawania potrzeb innych i odpowiedniego reagowania).
Z uwagi na to, że obecna kultura nie podtrzymuje już wiary, dzisiejsza formacja skupia się na przekazaniu przyszłym księżom bogactw życia wewnętrznego. Kiedy przegląda się dokumenty formacji kapłańskiej sprzed 50 i więcej lat, można dostrzec, że przedstawiają one (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 104 (3) Lato 2024.
JAMES KEATING, diakon stały, wykładowca teologii duchowości w Kenrick Glennon Seminary w St. Louis (USA).
