Kapłaństwo i małżeństwo – dwie formy życia służące komunii i misji. I choć obydwie są nastawione na służbę, zbawienie innych ludzi, to często w powszechnym odbiorze bywają sobie przeciwstawiane. Tymczasem rzeczywistości te nawzajem się uzupełniają.

I nie chodzi o kwestionowanie wielowiekowej praktyki celibatu, który stanowi czytelny znak serca niepodzielnie oddanego Bogu i Jego Kościołowi. Jednak fakt, że w Kościele Zachodnim duchowny nie zawiera małżeństwa i nie zakłada rodziny, nie czyni jego życia zupełnie oderwanym od tych realiów. Komplementarność sakramentu święceń i sakramentu małżeństwa zakłada bowiem, że nie tylko księża małżonkom, ale również małżonkowie księżom są potrzebni jako pomoc na drodze realizacji ich powołania.
Prawdziwość tego stwierdzenia potwierdza zarówno doświadczenie wielu duszpasterzy posługujących wspólnotom zrzeszającym chrześcijańskie małżeństwa i rodziny, jak choćby kręgi Domowego Kościoła, Ekipy Notre Dame czy wspólnoty neokatechumenalne, jak i teologiczny namysł nad istotą tych dwóch sakramentów i sposobów życia, stanowiących różne oblicza wspólnego wszystkim powołania do świętości, której sercem jest miłość. Obie drogi stanowią bowiem odbicie czy wręcz objawienie zbawczej miłości samego Boga. Ukazując różne jej aspekty, kapłaństwo i małżeństwo wzajemnie się dopełniają. Jeden i drugi sakrament wskazuje na miłość Chrystusa do Kościoła i jest znakiem dla świata. Sakrament święceń, przeżywany w celibacie wskazuje na świat wieczny, gdzie nie będą się żenić i za mąż wychodzić (Łk 20,34-36). Natomiast sakrament małżeństwa ukazuje czułość, bliskość oraz zazdrosną wyłączność relacji Boga do swojego ludu i każdego człowieka. (…)

Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 100 (3) Lato 2023.

MARIAN MICHASIÓW OFMConv (ur. 1984), duszpasterz, teolog, sekretarz krakowskiej prowincji franciszkanów i przełożony klasztoru św. Antoniego w Krakowie.