Głosy o Kościele i jego obecnej kondycji, które napierają na nas z dużą siłą w przestrzeni publicznej, zdają się przynależeć do dwóch wizji postrzegania kościelnego świata: umiarkowanie optymistycznej i skrajnie pesymistycznej; wizje te łączy jednak wspólny mianownik, którym jest pełen bólu gniew i słaba znajomość eklezjologii.

Jeśli umiarkowani optymiści, wśród których występują również twardzi apologeci wyidealizowanej przedsoborowej tradycji, domagają się totalnej odnowy Kościoła oraz zwołania soboru ostatniej szansy, to pesymiści ogłaszają bez pardonu jego śmierć kliniczną.
Cechą charakterystyczną tych głosów, oprócz wspomnianego już rzeczywistego bólu z powodu skandali w łonie wspólnoty kościelnej, jest dyskretne pomijanie w dyskursie wiary w jej nadprzyrodzoność. To charakterystyczny deficyt, choć samej wiary w nieubłaganą siłę sprawczą nadawanych komunikatów nie brakuje: albo sobór, albo śmierć. Bez oglądania się na Ducha, który nie zaprzestał mówić i dziś do Kościołów. I żeby to sprawdzić, wystarczy uczynić krok poza ciasny krąg swojego środowiska i ekran komputera. Wtedy można się przekonać, że Kościół powszechny, choć poraniony, żyje i heroicznie wypełnia nadal swoją trudną misję w świecie. (…)

Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 100 (3) Lato 2023.

MICHAŁ ZIOŁO OCSO (ur. 1961), mnich w opactwie trapistów Notre-Dame de l’Atlas w Maroku. Opublikował m.in. książki: Litery na piasku, Piosenka humbaka, Modlitwy wiecznego poniedziałku, Dziennik Galfryda, Inne sprawy i Listy do lwa.