Kościół wyrasta z osadzonego w historii zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa i ukierunkowany jest na jego ostateczną realizację w wieczności. Równocześnie tkwi głęboko w teraźniejszości, w której wypełnia swoją misję. Zmieniające się okoliczności owego „dziś” stanowią istotny element odczytywania „znaków czasu”, koniecznego, aby w konkretnych okolicznościach docierać z Ewangelią do ludzi i prowadzić ich do Boga.
Także obecnie trzeba właściwego rozeznawania sytuacji, potrzeb i trudności, jakie naznaczają życie społeczeństwa i Kościoła. Odczuwamy skutki wymuszonego wyłączenia z życia społecznego, zamykania się w świecie wirtualnym. Po okresach ograniczeń w dostępie do nabożeństw i posług sakramentalnych następuje powrót do duszpasterskiej normalności.
Wielu wiernych z pewną trudnością powraca od wirtualnego do realnego praktykowania wiary. Jednak część „łagodnie” odeszła od praktykowania wiary. Także wspólnoty i ruchy katolickie odczuły znaczące wyhamowanie zaangażowania. Spowodowało to odczuwalny spadek liczby wiernych angażujących się w te grupy.
Widać wyraźnie, że powrót do praktyk wiary i życia sakramentalnego przebiega opornie i powoli, naznaczony jest skutkami minionego czasu. Wydaje się, że wierni potrzebują czegoś więcej niż tylko, „żeby było tak, jak było”. Nie mniejsze wyzwanie stanowi odejście licznej grupy świeckich, którzy nie wracają do praktyk wiary, a czasem otwarcie i formalnie występują z Kościoła. Oni bowiem są także naszymi braćmi i siostrami, członkami Ciała Chrystusowego. Nie można po prostu spisać ich na straty. (…)
KS. WOJCIECH NOWACKI (ur. 1961), teolog, wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży i proboszcz parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Zambrowie.
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 95 (2) Wiosna 2022.
