Obrzęd święceń diakonatu czy prezbiteratu rozpoczyna się od wezwania: „Niech przystąpią mający przyjąć święcenia...”; każdy z wezwanych z imienia i nazwiska odpowiada: „Jestem”, podchodzi do szafarza i składa mu ukłon.

Podobnie rozpoczyna się obrzęd ustanowienia lektorów i akolitów, jak również obrzęd błogosławieństwa podejmujących posługę w ramach służby liturgicznej (ministranci, lektorzy, psałterzyści, akolici, animatorzy liturgiczni, ceremoniarze), scholi czy chóru parafialnego, organisty, zakrystiana itp. To „jestem” nie jest jedynie potwierdzeniem obecności, ale wyznaniem dyspozycyjności wobec Posyłającego.

„Jestem”, to znaczy „Oto idę!”
Autor Listu do Hebrajczyków dzieli się z nami słowami, które wypowiada Syn Boży, przychodząc na świat: „Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże” (Hbr 10,5-7). Wyznanie Syna Bożego w momencie wcielenia jest wyrazem… (…)


PIOTR SZYRSZEŃ SDS (ur. 1972), rekolekcjonista, kierownik duchowy, duszpasterz salwatoriańskiego Domu Formacji Kapłańskiej i Zakonnej w Międzywodziu.

Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 95 (2) Wiosna 2022.