Drodzy Czytelnicy!

Każde pokolenie ma swoje trudności i wyzwania, ale także swoje szanse i nadzieje. W Polsce i na świecie jesteśmy świadkami gwałtownych przemian kulturowych i cywilizacyjnych. W nowym numerze chcemy podjąć refleksję nad tym, jak mamy się odnaleźć w tych okolicznościach.

1. Ewangelia zawsze zachowuje swój blask i świeżość, jest ciągle nową i dobrą nowiną, również w otaczającej nas nowoczesności – „choć nie każda nowość jest kompatybilna z nowością Chrystusa” (ks. R. J. Woźniak). Wręcz przeciwnie, obserwujemy w naszych czasach odrzucenie dotychczasowych fundamentów cywilizacji opartej na chrześcijaństwie (P. Bortkiewicz TChr). Już pół wieku temu przy okazji Soboru Watykańskiego II, który szerzej otworzył Kościół na dialog ze światem, wielki teolog Henri de Lubac zwracał uwagę, że wierność Bogu będzie nieuchronnie prowadziła do konfrontacji chrześcijaństwa ze złymi tendencjami w świecie (ks. A. Persidok).
Potrzebujemy mocnej i dojrzałej wiary, aby nie ulegać niebezpiecznym trendom współczesnej kultury (ks. M. Warowny), a wskazywanie na perspektywę życia wiecznego staje się wręcz konieczne (ks. R. Skrzypczak). Do zachowania wolności serca uzdalnia przeżywanie Paschy Chrystusa w codzienności (ks. P. Kulbacki); uczą nas tego męczennicy, jak św. Edyta Stein (ks. J. Machnacz) czy rodzina Ulmów (K. Pek MIC) oraz trapiści z Tibhirine (rozmowa z M. Zioło OCSO).
W konfrontacji z chorymi tendencjami cywilizacji trzeba też odwagi walecznego Gedeona (B. Strzałkowska), aby zachować ducha Ewangelii w swoim życiu, czystość w celibacie (C. L. Gamundi) i autentyczne ubóstwo (ks. Z. Chlewiński). Należytej formacji księży ma także służyć nowe Ratio fundamentalis (rozmowa z bp. D. Brylem), opracowywane na nowo co 20 lat dla kolejnego pokolenia. A jakich duszpasterzy oczekują świeccy? Przybliżają nam to ich wypowiedzi w dziale świadectw.

2. Otrzymujemy konkretne pomoce dla dojrzewania i trwania w wierze, byśmy stawali się świadkami Chrystusa i głosicielami Ewangelii w naszym pogubionym świecie. Wszystko zaczyna się od osobistej modlitwy, gdyż – zgodnie ze słowami Benedykta XVI – „nie ma praedicatio bez contemplatio” (K. Wons SDS). Przewodnikiem może być także św. Benedykt, który przypominał, że aby owocnie modlić się psalmami, mens concordet voci (ks. J. Bradley). Mamy również skupić się na sprawach ściśle duchowych, aby nie wikłać się w inne zaangażowania kolidujące z posługą (ks. P. Majer). Zaś w duszpasterstwie nie możemy zakładać głębokiej wiary społeczeństwa, w parafiach bowiem widać niemało wręcz pogańskich tendencji. Dlatego już od początku, choćby przy okazji chrztu dzieci, warto szukać sposobów dotarcia do ich rodziców, aby budzić wiarę (M. Zachara MIC).

Każdy, nawet naznaczony bolesnymi kryzysami czas jest dobry, aby odkrywać drogę ku Ojcu, wskazywać ją innym i samemu nią podążać. Odwagi![1]

KS. MIROSŁAW CHOLEWA
redaktor naczelny

[1] W całym numerze stosujemy następujące skróty: CiV – Benedykt XVI, encyklika Caritas in veritate; DFK – Sobór Watykański II, Dekret o formacji kapłańskiej Optatam totius; DM – Sobór Watykański II, Dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes divinitus; DP – Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów Presbyterorum ordinis; EG – Franciszek, adhortacja Evangelii gaudium; EiE – Jan Paweł II, adhortacja Ecclesia in Europa; FC – Jan Paweł II, adhortacja Familiaris consortio; KDK – Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes; KK – Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium; KKK – Katechizm Kościoła Katolickiego; KL – Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium; KPK – Kodeks Prawa Kanonicznego; OWMR – Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego; PDV – Jan Paweł II, adhortacja Pastores dabo vobis; RH – Jan Paweł II, encyklika Redemptor hominis; RMis – Jan Paweł II, encyklika Redemptoris missio.