|
Od Redakcji KS. WOJCIECH BARTKOWICZ 5 Drodzy Czytelnicy! Religijność jest faktem społecznym oraz cnotą moralną. Socjologowie, a za nimi media, badają religijność jako zjawisko obserwowalne i mierzalne. Można podliczyć ludzi według kategorii dominicantes czy communicantes. Można też zadawać im pytania w rodzaju: Czy wierzysz w istnienie diabła? Czy dzielisz się opłatkiem na święta? Czy akceptujesz naukę Kościoła w sprawie antykoncepcji? Choć nie mamy, niestety, bezpośredniego dostępu poznawczego do duchowych doświadczeń Jezusa, możemy próbować rekonstruować przynajmniej to, co przetrwało w pamięci uczniów i zostało utrwalone w ewangelicznych przekazach. W ten sposób da się uchwycić choćby niektóre dynamizmy życia wiary Jezusa... Słowo "wiara" na ogół kojarzy się z religią i odniesieniem człowieka do Boga. Chrześcijaństwo zalicza się do religii światowych, a wiara chrześcijańska na przestrzeni dziejów przybrała bogate formy religijności. Te formy w jakimś stopniu przysłoniły nawet istotę wiary wyznawców Chrystusa. Warto więc postawić sobie pytanie: na czym polega wiara biblijna? W potocznym rozumieniu człowieka religijnego uważa się za człowieka wierzącego. Jednak w rzeczywistości nie zawsze tak jest. Potrzeba religijności należy do naturalnych potrzeb człowieka. W pewnym sensie zaspokaja ona jego życiowe potrzeby. Chrześcijaństwo zaskoczyło starożytny świat wielkim realizmem nowych relacji międzyludzkich opartych na prawdziwej miłości, wynikającej z wiary w Jezusa Chrystusa. Była to rzeczywistość tak fascynująca, że wielu zmieniało plany życiowe i zostawiało swoje dobra, z gotowością przekraczania ustalonych struktur i podziałów społecznych, zwyczajowych i religijnych. Rzeczywistość wypełniona jest obfitością najprzeróżniejszych znaków. Są pośród nich znaki bardzo czytelne i klarowne. Są i takie, których sensu nie rozumiemy. Są również takie, które mają posiadać ukrytą symbolikę, mogącą na nas oddziaływać, mimo naszej nieświadomości (jak np. znaki satanistyczne, powiązane z tożsamością i funkcjonowaniem różnych sekt, wierzeń niechrześcijańskich, czy też z szerokim fenomenem New Age). Wiadomo o nim bardzo wiele. Jego życie zostało prześwietlone dokładnie w toku toczącego się procesu beatyfikacyjnego. Żył zresztą niedawno - od jego śmierci minęły 23 lata, a zmarł stosunkowo wcześnie: w bieżącym roku skończyłby 89 lat.
W 49. numerze PASTORES ukazał się wywiad z ówczesnym ojcem duchownym, KS. MICHAŁEM JANOCHĄ, a obecnie nowym biskupem warszawskim. Zapraszamy do lektury!
z KS. MICHAŁEM JANOCHĄ, ojcem duchownym w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie i historykiem sztuki, rozmawia ks. Wojciech Węckowski Przyzwyczailiśmy się w Kościele do sformułowania: „liturgia i piękno”. Jakie jest pierwsze skojarzenie Księdza Profesora związane z tym określeniem? z KS. PIOTREM MAZURKIEWICZEM, sekretarzem generalnym Komisji Episkopatów Wspólnoty Europejskiej (COMECE), rozmawiają ks. Wojciech Bartkowicz i Anna Foltańska Te słowa wypowiedziane przez Jezusa szokują nie tyle swoją treścią, ponieważ wielokrotnie Zbawiciel w podobny sposób zdecydowanie zwracał się do szatana, ale tym, że zostały skierowane do apostoła, któremu powierzył On troskę o Kościół. Chyba żaden z papieży w historii Kościoła nie usłyszał takich słów od Chrystusa. Nawet ci najbardziej grzeszni... "Ojcze nasz" to modlitwa, którą Jezus przekazał swoim uczniom, dzisiaj zaś otrzymujemy ją od Kościoła. W tej modlitwie Jezus wyraził samego siebie. Rozpoznać i przeżyć Boga jako Ojca - oto cel Chrystusowego posłannictwa. W Kościele w Wielką Sobotę nic się nie dzieje. Nie jest to dzień smutku i żałoby. Trwa szabat - panuje cisza i milczenie. Poza Liturgią Godzin nie ma tego dnia żadnej innej liturgii. Liturgia Wigilii Paschalnej rozpocznie się dopiero po zachodzie słońca, gdy minie Wielki Szabat. Słowo "odpust" kojarzy się najczęściej z odpustem parafialnym, z uroczystą sumą parafialną, procesją z Najświętszym Sakramentem, odpustowymi kramami wokół kościoła, świątecznym obiadem. Rzadziej natomiast zastanawiamy się nad teologicznym sensem i znaczeniem tego słowa. Przygotowanie nowego, polskiego Katechizmu dla dorosłych jest kontynuacją procesu posoborowej "kodyfikacji" wiary, rozpoczętego wydaniem Katechizmu Kościoła Katolickiego, promulgowanego przez papieża Jana Pawła II w 1992 roku. Z własnych doświadczeń księża znają coroczne, jesienne liczenie uczestników niedzielnej Mszy świętej i osób przystępujących wówczas do Komunii. Może, a nawet powinno, pojawiać się wtedy pytanie: cui bono? Owszem, odpowiedź nasuwa się sama: wyniki służyć mają organizatorowi badania. Ale przy takiej odpowiedzi pytanie: cui bono? nie traci na aktualności. Strona 1 z 2
|
Pastores poleca
Archiwum Menu |